PESTGEDRAG

Pesten. Jawel, vanaf deze plek heb ik het er al een keertje over gehad. Toen heb ik al mijn grote ergernis uitgesproken, lees ik terug. Waarom dan toch nu weer aandacht voor wat ik toch al eerder heb gedeeld. Puur en alleen omdat ik deze week werd geconfronteerd met een wel heel heftig en zielig pestverhaal wat me best heeft bezig gehouden. Het hoe en wat van het verhaal kan en mag ik niet delen, maar aandacht vragen voor pestgedrag mag wel. Hoe vaker, hoe beter, toch?

Pesten. Weet je, we herkennen het allemaal. Of, we hebben er mee te maken gehad of, we hebben er van gehoord. Het is iets van alle tijden, heus niet iets van deze tijd. Vroeger, zeker op de lagere school, gebeurde het ook. Echt wel. De vaak (best vaak) denigrerende houding van leraren naar bepaalde leerlingen was ook een vorm van pesten. Toen herkende je dat als leerling misschien niet als zodanig wanneer dat gebeurde, maar het was er wel. Dat besef kwam vaak pas op latere leeftijd. Ook ik herken het nu, dat die dingen gebeurde in de zesde klas.

Sommige leraren waren ‘meesters’ in het geven van bijnamen aan kinderen. En dat waren vaak niet de leukste namen kan ik je vertellen. Sommige akelige bijnamen die kinderen kregen vanwege hun uiterlijk, kleding of afkomst waren ook zo’n uiting van pestgedrag. Dat snijdt door de ziel, dat kan niet anders. Zeker mijn leeftijdsgenoten weten waar ik het over heb. Het was intens gemeen. En weet je, zowat de hele school deed er aan mee. Het gebeurde gewoon.

Hoewel ik heus geen voorloper was in alles, ik was eerder een verlegen manneke, prijs ik me gelukkig dat ik zover ik weet nooit met het fenomeen pesten te maken heb gehad. (Even voor de duidelijkheid, mijn bijnaam dateert niet vanuit school maar uit de vroegere jaren van mijn overgrootvader).

Vaak wordt gedacht dat het iets is wat alleen op het schoolplein, in de klas of bij de vereniging gebeurt. Maar het gaat veel verder, ook bij volwassenen op het werk komt het maar al te vaak voor. Het is te schandelijk voor woorden.

Jaarlijks is er wel ‘een dag of week tegen het pesten’. Dit jaar van 23 t/m 27 september. Maar voor mij mogen alle weken van het jaar tegen pesten zijn. Gewoon elke dag aandacht voor dit enge gedoe. Het kinderprogramma Zapp gaat met een confrontatie rechtstreeks op de feiten in met films, voorbeelden en open gesprekken met kinderen op diverse scholen die met dat gemene fenomeen te maken hadden. Mooi, maar het voelt als een druppel op een gloeiende plaat.

In de uitzending van toen hoor je de slachtoffertjes: “Ik ga met buikpijn naar school. Ik ga altijd in de bosjes staan, zodat ze me niet zien. Hey zwerver”, zeggen ze dan omdat ik geen merkkleding draag. Of ze roepen tegen me: “Hey jongen, doe je masker eens af. Ik durf niks terug te zeggen”. Zouden ze het zelf snappen wat ze zeggen, hoeveel pijn dat zoiets geeft, of gaat hun verstandelijk vermogen dat te boven. Stelletje losers.

Inmiddels brengt de moderniteit in onze samenleving het online pesten in het anonieme circuit. Dat is dus nog erger naar mijn bescheiden mening. Anoniem, wat een helden. Het is zo intens gemeen, ik heb er geen woorden voor. “Een week van het pesten”, prima. Maar ligt de taak ook niet een beetje bij ons allemaal om er iets aan te doen. Wanneer we het signaleren, horen, aanvoelen of misschien wel meemaken… Het geeft zoveel narigheid en verdriet.

Ik hoef het toch niet verder uit te diepen, nee toch. Er zijn voorbeelden te over, helaas.