SKOTSE

Skotse…. Overal zie je ijsbaantjes.. In Vinkel bij Steenbergen zou je bijna een Elfstedentocht kunnen houden, zo groot als die ijsbaan is. Hulde aan alle kanjers, waar dan ook, die toch maar even in die ijzige koude Siberische wind de moeite nemen om zoiets te realiseren. Het moet gebeuren in de late avonduren en zelfs in de nacht zag je ze ploeteren.. Chapeau. 

Met opruimen, vanwege de verhuizing, kwam ik vorig nog een volle doos tegen met schaatsen in alle soorten en maten inclusief de bijbehorende schoenen. We hebben de kringloop er toen mee blij gemaakt. Als het goed is zullen ze inmiddels wel ergens hun rondjes draaien op het ijs.

Bij het opruimen kwam natuurlijk de nostalgie boven drijven… Meer dan een halve eeuw ging ik in gedachten terug…. Schaatsen op de Karreput in Nuland… Hallo…. Wie kent de Karreput sowieso nog… Verscholen in de natuur. Prachtige tijden waren dat daar. Hoe oud zal ik zijn geweest. Twaalf jaar… Veel ouder was ik niet. Wat nog wel heel helder op mijn netvlies staat was het feit dat ik stapel de stapel op een meisje was daar op die Karreput. Twaalf jaar hé… En toch…

Ze was heel mooi, ze had van die mooie krullende haren die onder haar muts vandaan kwamen. Dat keek zo vrolijk.  Ze had hele mooie ogen en niemand kon, in mijn verliefde ogen, beter schaatsen dan zij. Ik weet zelfs de kleur van haar ijsmuts nog…. Het probleem was dat ik toen een heel verlegen jong manneke was… Als het maar even kon schaatste ik heel dicht langs haar, in de hoop dat… Wat had ik het haar graag verteld, dat ik dolgraag verkering met haar zou willen.. Ik durfde het niet. De enige die mijn grote geheim kende was… Ikzelf. Zelfs mijn vriendjes, waar ik toch wel het merendeel van mijn geheimen mee deelde, wisten van niks…

Zo vaak ik kon ging op mijn fiets richting de Karreput om te schaatsten. En het allereerste wat ik deed als ik er eenmaal was… was het ijs af speuren of ik haar zag. Ik wist ook waar ze ongeveer woonde, hoe ze heette… Nee, nee. Geen namen. Die is voor mij alleen, voor eeuwig opgesloten in mijn veilige herinnering.   Sjonge, jonge, verliefd en verlegen… Twaalf jaar, dertien misschien…

Best lastig hoor… Maar och… weet je Jantje. Wanneer het ijs weer is gaan smelten en het is gedaan met schaatsen smelt als het ware ook de liefde… Je ziet ze niet meer en heel langzaam kom je weer in het gewone wereld terecht. 

Skotse… Toen kon je, zoals ik het me nu herinner, toch wel elke winter schaatsen. Achter op de grote ondergelopen wei bij de familie Cremers, op sloten… Waar water was, was ijs. Nu, voor de kleintjes is er het ondergespoten KPJ- veld waar ze zich kunnen uitleven. Mooi gedaan mannen en vrouwen van KPJ en Brandweer, complimenten.